Indywidualna terapia psychologiczna ma na celu budowanie pozytywnego kontaktu terapeutycznego, opartego na poczuciu bezpieczeństwa, zaufaniu. Terapeuta diagnozuje potrzeby i możliwości psychofizyczne dziecka, rozwija i stymuluje sfery: społeczną, emocjonalną, poznawczą i motywacyjną. Zadaniem terapeuty jest bazowanie zarówno na mocnych stronach dziecka jak i na rozwoju i stymulacji sfer deficytowych, tak aby mogło ono jak najpełniej, na miarę swoich możliwości funkcjonować w środowisku społecznym.

Zajęcia grupowe z wykorzystaniem elementów Treningu Umiejętności Społecznych (TUS) i Treningu emocji mają na celu rozwijanie umiejętności i kompetencji społecznych dzieci potrzebnych na co dzień, w wielu sytuacjach związanych z przebywaniem w różnych grupach społecznych. Podczas zajęć dzieci nabywają i doskonalą umiejętności komunikacyjne (nauka przedstawiania się, prowadzenia rozmów, zadawania pytań, opowiadanie o sobie, o swoich przeżyciach, myślach, aktywne słuchanie), umiejętność samokontroli, okazywania szacunku innym, umiejętności rozpoznawania, wyrażania emocji własnych i innych ludzi, radzenie sobie w trudnych sytuacjach, nauka empatii, regulowanie emocji w akceptowany społecznie sposób.

Metody wykorzystywane w pracy z dziećmi:

• Metoda Ruchu Rozwijającego W. Sherborne – metoda ta nawiązuje do „języka ciała”, czyli stanowi formę komunikowania się z innymi. Celem tej metody jest wspomaganie rozwoju psychoruchowego dziecka i terapia zaburzeń rozwoju, poprzez doświadczenie ruchu, kontaktu emocjonalnego, fizycznego, społecznego, świadomości własnego ciała.

• Elementy Metody Dobrego Startu M. Bogdanowicz – ćwiczenia prowadzą do większej harmonii rozwoju psychoruchowego: wyższego poziomu rozwoju i współdziałania funkcji intelektualnych (mowy, myślenia) oraz instrumentalnych (spostrzeżeniowo-ruchowych). Dzięki temu dochodzi do prawidłowego wykonywania czynności ruchowych we właściwym czasie i przestrzeni, w harmonii z czynnościami poznawczymi, w tym językowymi.

• Elementy kinezjologii edukacyjnej – to praktyczny i dynamiczny system, który posługuje się prostymi ruchami ciała dla zintegrowania funkcji mózgu. Dużą atrakcją tej metody jest jej wyjątkowa łatwość i użyteczność. Specyficzne ruchy ciała uaktywniają sieci neuronowe w całym mózgu, w obu półkulach równocześnie. Ćwiczenia te rozwijają percepcję wzrokową, pamięć, rozumienie, koordynację.

• Elementy psychodramy – rozwiązywanie problemów poprzez odgrywanie roli. Drama uczy samodzielności myślenia i działania, aktywności i otwartości, rozwija emocje, wyobraźnię i fantazję, plastykę ciała, wyrabia umiejętność współżycia i pracy w grupie.

• Metoda M.Ch. Knillów – stosowana jako metoda wspomagająca terapię dla osób ze spektrum autyzmu, poprzez powtarzalne ruchy ciała (pocieranie, dotykanie, poklepywanie) do stałego rytmu muzyki, pomagają dziecku nabywać: poczucie bezpieczeństwa, świadomość własnego ciała, wrażliwość na wzajemnie wysyłane sygnały.

• Terapia poprzez zabawę – metoda ta wykorzystuje podstawową aktywność dzieci, którą jest bawienie się. Terapeuta pełnią w niej aktywną rolę, gdyż poprzez emocjonalne dostrojenie się do dzieci, dają im możliwość wyrażenia siebie poprzez zabawę. W czasie terapii, dzięki bezwarunkowej akceptacji terapeutów, dzieci mają możliwość zaistnienia i bycia sobą.

• Bajkoterapia – wykorzystanie bajek i baśni w celu terapeutycznym i relaksacyjnym.

• Muzykoterapia – wykorzystaniem muzyki i/lub jej elementów (dźwięk, rytm, melodia
  i harmonia) dla ułatwienia komunikacji, uczenia się, mobilizacji, ekspresji, koncentracji fizycznej, emocjonalnej, intelektualnej i poznawczej w celu rozwoju wewnętrznego potencjału.

• Trening relaksacyjny (trening autogenny Schultza, metoda Jacobsona, wizualizacja, ćwiczenia oddechowe) – przede wszystkim pomaga dzieciom w rozładowaniu negatywnych emocji. Poza tym daje możliwość odpoczynku, odprężenia, pokonania stresu, wyciszenia organizmu.

• Prace plastyczne– służą do rozpoznawanie potrzeb emocjonalnych, poznawczo– rozwojowych oraz możliwości manualnych dzieci, powodują wzrost zdolności percepcyjno–poznawczych, emocjonalno–społecznych, koordynacji wzrokowo-ruchowej, socjalizacji, motoryki małej (precyzyjność manualna), eksponowania przeżyć i doznań, rozwój twórczego myślenia, relaksacji, zmniejszanie poziomu lęku, radzenie sobie z przykrymi doświadczeniami i kryzysami życiowymi.